Perry

• 
• 
• 
• +2

• 
  Perry Overkamp
  
• 
  Perry Overkamp
  
• 
  Perry Overkamp
  
• 
  Perry Overkamp
  
• 
  Perry Overkamp
  

close

1 van 5

• 
• 
• 
• 
• 

Reisverhalen van Perry

• Klein Cambodjaans Geluk

  Azië , 19-03-18

    Het is 1 uur ‘s middags en de zon bakt het Cambodjaanse landschap kurkdroog. Het is maart en middenin de droge en meest hete periode van het jaar. Gelukkig zal de temperatuur het eind van de middag weer naar wat koelere waarden dalen.
  
    In de bus probeert de bescheiden airconditioner de temperatuur wat draaglijker te maken en dat lukt. 27o C Voelt koel aan ten opzichte van de kokende stofwereld buiten.
  
    We hebben net eenvoudig geluncht en sommige mensen vechten tegen het knikkebollen. De meesten echter zijn wakker en oplettend, want de reisbegeleider heeft zojuist gemeld dat we de plaats naderen waar we spullen die gemist kunnen worden kunnen gaan uitdelen aan de lokale bevolking. Veel mensen hebben wat oude kleding klaarliggen. Sommigen hebben zelfs op een markt in Ho Chi Minh Stad, waar we gisteren waren, wat kinderkleding gekocht en hebben deze naast de fototas klaarliggen. Anderen hebben een voetbal gekocht. Na een paar kilometer mindert de bus vaart en draait een kleinere weg in. Het is meteen gebeurd met het asfalt en gele stofwolken omringen de bus. We hobbelen ongeveel 500 meter het weggetje af en dat blijft niet ongemerkt. Langs de we staan huisjes en andere onderkomens die het woord huis nauwelijks waard zijn. Sommige zijn opgebouwd uit leem en koeienpoep en hebben een dak van palmbladeren. De gelukkigeren hebben een houten huis wat op palen staat ,een golfplaten dak en soms zijn deze netjes geschilderd.
  
    Wanneer de bus tot stilstand komt, omringen zo’n 30 kinderen ons, maar deinzen giebelend terug als wij met onze grote, bleke lijven uit de bus stappen. Er worden heel wat grapjes over ons gemaakt vrezen we, want zowel oud als jong slaan zich op de knieen van het lachen. Dit is de eerste keer dat we op deze plaats stoppen, want ik wissel de stopplaatsen steeds af, om zoveel mogelijk mensen van de giften te laten profiteren.
  
    We wandelen ongeveer 10 minuten even door de nederzettig heen en onze lokale gids regelt dat we even een echt Cambodjaans huis van binnen mogen bekijken. Oma zit buiten rotan te vlechten en lacht een rij zwart-rode stompjes bloot. Ze pruimt al 55 jaar Betelnoot, wat een licht opwekkende werking heeft. Vandaar haar afschrikwekkende “gebit”. Tijdens de wandeling delen een aantal mensen al wat kleding uit, wat grote opwinding ten gevolge heeft. Vandaar dat we het meeste aan de vrouw van het dorpshoofd geven, met het verzoek om dit, voor zover mogelijk, eerlijk over da families te verdelen. De hulp van onze lokale gids is hierbij weer van onschatbare waarde.
  
    Onnodig te zeggen, dat we hier in een half uurtje heel wat vrienden maken, en het enthousiaste onthaal en afscheid is zelfs ontroerend. Deze bijzondere stop wordt nog vaak door de reizigers opgehaald, maar dit is nog niets in vergelijking met de herinnenring van de dorpsbewoners, voor wie dit bezoek het meest bijzondere was, wat zich in maanden in hun dorp heeft afgespeeld. En de kinderen en andere mensen zijn weer wat beter beschremd tegen de brandende zon.

• Van Benenwagen tot Bentley.

  Azië , 19-03-18

  Het is 08.30 ‘s morgens en we zijn met 8 man aan
  de wandel in Ho Chi Minh City. Ons doel is het Reunificatie paleis, waar in de
  jaren ‘60 en ’70 de Zuidvietnamese president zijn verblijf had en van waaruit
  de strijd tegen de Noordelijke communisten werd georganiseerd.
  
  De voorgaande dagen waren we in Hue en Hoi An
  en hoewel daar ook soms druk verkeer is, waren dat oases van rust vergeleken
  met deze superstad. Het verkeer is een bezienswaardigheid op zich, met 7
  miljoen brommertjes en een paar honderdduizend auto’s. Maar het valt iedereen
  onmiddelijk op dat er ondanks de grote drukte geen enkele irritatie of stress
  te zien is bij de lokale mensen. Men is doortastend, maar niet aggressief en de
  weggebruikers geven elkaar ook de ruimte. Een heel verschil met het verkeer in
  Nederland soms!
  
  Wanneer we de straat oversteken worden we
  omringd door rivieren van brommertjes, die in een rustig tempo voor en achter
  ons langs passeren. Weer veilig aan de kant worden er heel wat foto’s en filmpjes
  gemaakt van drukke kruispunten met het gekrioel.
  
  Al met al een heel bijzondere ervaring en
  eenmaal in de rust van het paleis moeten we weer even wennen aan de relatieve
  stilte. HCM City is een stad met een heel eigen identiteit en bijzondere
  bezienswaardigheden. Maar ook ontzettend lekkere koffie en restaurants in alle
  soorten en maten!
  
  Overmorgen gaan we naar het het veel minder
  drukke Cambodja. Weer een heel andere wereld, zoals deze reis bol staat van da
  afwisseling!

• De Jetlag verdwijnt

  Azië , 19-03-18

  Het is dag 3 van de indochina reis en
  vandaag en morgen zakken we op een Laotiaanse Slowboat de machtige Mekong
  rivier af. De boot is ongeveer 35 meter lang en overdekt, maar voorop is een zitgedeelte, waarboven het dak teruggeschoven kan worden en waar je dus in het zonnetje kunt zitten.

  De groep is nog wat gaar van de lange reis
  vanuit Nederland naar Thailand, maar deze boottocht van twee dagen is de
  perfecte manier om die jetlag te verwerken. Lekker de wind wat om de oren,
  genietend van een kopje koffie of een ander drankje, want er is een barretje
  aan boord. En spelenderwijs ontmoet men de andere leden van de groep en
  ontstaat er meteen een gezellige sfeer.
  
  Na zo’n drie uur varen meldt de lokale
  Laotiaanse gids dat we een dorpje van de H’mong gaan bezoeken, die aan de
  rivier wonen. Tot ongeveer 30 jaar geleden woonde deze minderheid in de bergen,
  waar ze onder meer opium verbouwden. Om dit tegen te gaan verplichtte de
  Laotiaanse overheid de H’mong om lager ta gaan wonen, waar opium niet goed
  groeit, maar beloonde ze daarvoor door scholen, toiletten en elektriciteit aan
  te leggen, waardoor het levenscomfort sterk verbeterde.
  
  Als we het kleine dorpje binnenwandelen,
  zien we dat comfort een relatief begrip is en dat deze mensen nog steeds heel
  eenvoudig wonen. Toch zijn ze gelukkig en vriendelijk en enkele dames proberen
  om iets bij te verdienen door fraai geborduurde armbandjes aan ons te verkopen
  voor 50 cent.
  
  Hoewel hier zeker nog geen massatoerisme
  is, legt er een paar keer per week een slowboot met toeristen aan, die graag
  wat meer van de Laotiaanse minderheden zien. En de minderheden zelf? Die vinden
  het bezoek prachtig omdat ze misschien wat kunnen bijverdienen en vinden die
  grote en raar geklede bleekneuzen heel vermakelijk om naar te kijken!
  
  Als we weer wegvaren worden we hartelijk
  uitgezwaaid door zo’n 20 kinderen en ook een paar volwassenen. Zowel zij als
  wij zullen dit bezoekje koesteren….