Menu
Unieke reisverslagen Patagonië, Chili en Argentinië
Bulderende gletsjers, witgepoederde vulkaanpieken en de zuidelijkste stad op aarde: een rondreis Patagonië is er een die werkelijk elke avonturier wat te bieden heeft. Sawadee reizigers Leo Rozing, Hanka Breimer en Mariëtte Janssen vertellen over hun persoonlijke reisverhaal, de hoogtepunten en hoe het is aan het rafelrandje van de wereld.
Reisverslag 1: Leo Rozing
- Reiziger: Leo Rozing
- Leeftijd: 47
- Beroep: Softwarearchitect
- Woonplaats: Delfgauw
'Ik had een vriendin die altijd naar het zuiden van Argentinië en Chili wilde en ook ik heb Patagonië nooit meer uit mijn hoofd gekregen. Het beeld dat ik van tevoren had, klopt aardig. Woeste steppe, ruige natuur en eindeloze vlaktes vol struikjes en kiezels zo ver als je maar kunt kijken. Ik ben niet iemand die met mijn gat op het strand wil zitten, dus zo'n woestenij is mij op het lijf geschreven. Ik ben gek op hiken en heb deze reis geboekt met een vriend met wie ik ook al in Alaska, IJsland en Zuid-Afrika heb gewandeld.
Mijn hoogtepunt van de reis, ook letterlijk, is de beklimming van de Villarrica: een van Chili's meest actieve vulkanen, bij het stadje Pucón. Als ervaren wandelaars deden we van tevoren een beetje lacherig. Zo van: waarom moeten we nou weer een pikhouweel mee en cramponspunten onder onze schoenen? Maar toen die vulkaan eenmaal in beeld kwam, begon ik hem toch wel te knijpen. Ik heb lichte hoogtevrees en de Villarrica is een klassieke vulkaan, precies zoals ik ze als jongetje in mijn stripboeken zag. Perfect kegeltje, prachtig rookpluimpje, maar dus ook behoorlijk steile hellingen. De wandeling begint vrij gemakkelijk, maar dan wordt hij steeds steiler en moet je het ijs op. Een paar weken ervoor waren er nog twee doden gevallen, het lavagesteente kan namelijk behoorlijk afbrokkelen en je kunt je op het gladde ijs nergens aan vasthouden. Toen dacht ik wel eventjes: dit is geen wandeling, dit is een bergbeklimming! Maar de professionele begeleiding van de gids gaf me gelukkig vertrouwen.
Eenmaal boven zijn alle angsten ineens verdwenen en kun je alleen nog maar genieten. We konden het lava zien opborrelen in de kratermond, maar je ziet ook de kegels van andere vulkanen in de omgeving boven de wolken uitsteken. Dat uitzicht zal ik nooit van mijn leven meer vergeten. Je vraagt je toch af hoe de mens al eeuwenlang in zo'n woest gebied kan voortbestaan met de naaste buren meer dan twee uur verderop. En dan is het tijd voor de terugweg, krijg je een dik zeil om je vastgeklikt en mag je glijdend op je billen naar beneden roetsjen. Echt waanzinnig gaaf! Eenmaal beneden kijk je terug omhoog en denk je: heb ik dat gedaan? Echt waar, als ik van tevoren had geweten hoe spannend ik het zou vinden, had ik het nooit gedaan. Maar achteraf ben ik zo blij dat ik het heb aangedurfd!'
Reisverslag 2: H. B.
- Reiziger: H. B.
- Leeftijd: 40
- Beroep: Zelfstandige in het human resource management
- Woonplaats: Zwolle
'Patagonië wordt geroemd om de waanzinnige natuur. En terecht natuurlijk. Maar ik vond het ook bijzonder om tijdens de reis af en toe de bewoonde wereld aan te doen en het contrast te ervaren met die ruige wildernis. In Santiago de Chili bijvoorbeeld, maar wat mij betreft nog veel mooier: Ushuaia. Deze nederzetting op het puntje van Vuurland is de meest zuidelijke stad op aarde en ik had er ook echt het gevoel aan het einde van de wereld te zijn beland. Ushuaia hoort bij Argentinië, maar je merkt er aan alles dat het eigenlijk een wereld op zich is. Neem nou de mensen. In de rest van het land kunnen de Argentijnen behoorlijk extravert zijn, maar in Ushuaia zijn de bewoners veel meer van het type 'ruwe bolster, blanke pit'. Het zijn absoluut vriendelijke mensen, maar ze zijn wat avontuurlijker, stoerder en meer in zichzelf gekeerd. In die zin passen ze eigenlijk perfect bij dat ruige landschap op het randje van de wereldkaart.
Het plaatje dat direct in me opkomt als ik terugdenk aan Ushuaia is de dag dat we heerlijk hebben gegeten met uitzicht op het Beaglekanaal. Je zag in het avondzonnetje de boten uitvaren richting Antarctica. Dat vond ik zo mooi. En dan nog zo'n lekker bordje vers gevangen krab erbij, zalig gewoon! We zouden zelf ook met een boot gaan varen over het Beaglekanaal, maar uiteindelijk waaide het daarvoor te hard. Dat is wel iets waar je rekening mee moet houden als je naar Patagonië afreist. Het is bij uitstek een bestemming waar de natuur regeert en je als mens weinig in de pap hebt te brokkelen. Niet alles gaat er altijd zoals je wilt, maar dat vind ik juist het mooie van zulke avontuurlijke reizen. Als het wel meezit is de beloning alleen maar groter.
Zo was het ook in Torres del Paine, een nationaal park dat bekendstaat om de gevarieerde natuur: meren, watervallen en dichtbegroeide wouden, maar vooral drie heel mooie granieten rotspieken. Ik weet dat deze beroemde bergen soms totaal niet te zien zijn omdat er wolken voor zitten, maar de dagen dat wij door het gebied zijn getrokken was het schitterend helder weer. Als je dan uiteindelijk na een lange wandeling een heuvel opklimt en ineens die pieken ziet liggen, heb je wel even zo'n walhallamoment! En dan die roofvogels cirkelend in de lucht. De wind in je haren. En in de verte die besneeuwde bergtoppen met de guitige koppies van een stelletje guanaco's ervoor. Onvergetelijk.'
Reisverslag 3: Mariëtte Janssen
- Reiziger: Mariëtte Janssen
- Leeftijd: 60
- Beroep: Werkzaam in de verstandelijke gehandicaptenzorg
- Woonplaats: Ede
Ik heb jarenlang op eigen houtje met mijn man de wereld over gereisd maar nu hij is overleden vonden mijn kinderen dat ik maar eens een georganiseerde groepsreis moest proberen. Ik heb voor Patagonië gekozen, omdat het een rondreis is waarbij je niet steeds ellenlang in een busje zit. We hebben stukken afgelegd met binnenlandse vluchten, overtochten gemaakt per boot, maar vooral: heel veel mooie wandelingen gemaakt.
Een van mijn hoogtepunten was het Nationale Park Los Glaciares in Argentinië. De fabelachtige diversiteit van het landschap viel bij de eerste hike al direct op, want binnen korte tijd loop je over kalende heuvels, door dichte bossen en langs bergbeekjes waar je je bidon kunt bijvullen met heerlijk koud water. Het was best een zware tocht, maar als je dan uiteindelijk uitkijkt over de beroemde Perito Moreno gletsjer, weet je onmiddellijk weer waarom je op reis gaat. Die gletsjer was zo blauw dat hij bijna van plastic leek. Zo verschrikkelijk mooi, ik kon er wel uren naar staan turen. De Perito Moreno wringt zich door een fjord, waarbij hij elke dag zo'n 1 à 2 meter opschuift en er regelmatig schotsen afbreken. Het oorverdovende geluid waarmee dat gebeurt is spectaculair. Je hoort de gletsjer gewoon aan alle kanten uit zijn voegen kraken, en dan ineens breekt er een ijsschots af en komt er een plens water de lucht in.
Toen wij er waren stond die gigantische ijsmassa bovendien op het punt om het vasteland te bereiken, iets wat sinds 1980 pas vijf keer is gebeurd. Ik vond het heel bijzonder om zelf over de gletsjer te mogen wandelen. Hup, handschoenen aan, ijspinnen onder de schoenen en twee uur heerlijk lopen over het ijs.
Toen we uiteindelijk terugkwamen aan land, had de gids voor iedereen een glas whisky klaargezet met een driehonderd jaar oud ijsblokje. Dat is toch iets dat je thuis niet zal gebeuren; dat het ijs ouder is dan de drank. Mijn eerste groepsreis was al met al ontzettend leuk, al kon ik het niet laten om af en toe mijn eigen weg te kiezen door even met een paar mensen ergens anders te eten of er op een vrije middag lekker zelf op uit te gaan. Ik zou mensen wel aanraden om zich van tevoren goed te realiseren waarvoor ze boeken. Je hebt geen last van hoogteverschillen, maar de wandelingen kunnen toch behoorlijk pittig zijn. Geloof me, deze Patagonië rondreis is zeker geen bestemming voor luxepaarden.'
- Deel deze pagina
