Menu
Een reis door het hart van Bolivia & Noord-Chili
Als je aan Bolivia denkt, dan denk je al snel aan de Altiplano, gekleurde meren en de uitgestrekte zoutvlakte van Uyuni. Na het maken van deze reis weet ik dat Bolivia zoveel meer is dan dat en het zeker een onontdekte parel van Zuid-Amerika is. Een puur land met ruige landschappen en fantastische mensen. En dat is dus precies wat een rondreis door Bolivia en Chili zo speciaal maakt.
Van regenwoud tot maanlandschappen
Hoewel mijn ogen af en toe dreigen dicht te vallen in de bus, probeer ik ze wijd open te houden voor al het moois dat ik onderweg zie. De veranderende natuur van groene reusachtige bergen naar wijd uitgestrekte stoffige vlaktes, maakt het dat je naar buiten wilt blijven kijken. ‘’Ik wil hiervan geen moment missen’’, denk ik bij mezelf. Onvoorstelbaar vind ik het, dat je aan het begin van de reis in het Amboro NP langs de reuzevarens loopt, verderop in de reis op 4000 m hoogte prachtig gekleurde meren met flamingo’s ziet en eindigt op de droogste plek ter wereld, de Atacama woestijn. Binnen 14 dagen zie je de natuur 180 graden veranderen.
Nieuwsgierige blikken
Na 10 dagen zijn we in het plaatsje Tarabuco beland. Er is die dag een grote lokale markt waar de bevolking vanuit de wijde omgeving hun eigen producten verkoopt. Je kijkt je ogen uit met al die kleurrijke, traditionele kleding en geweldig mooie gezichten van de mensen. Na een rondje over de markt begint mijn maag wat te knorren en ik besluit om tussen de lokale bevolking op de markt een hapje te gaan eten. Na anderhalve week Boliviaans eten durf ik het nu wel aan om op de markt te eten. Na netjes in de rij te hebben gestaan voor het eten, vertel ik de vrouw achter het kookstelletje wat ik wil. Ze pakt met haar hand een grote klont rijst en legt het op een vrolijk gekleurd bordje. Daarna pakt ze ook met dezelfde hand wat aardappels en legt die erbij met een stukje vlees. ‘’¿Quieres ensalada?’’, vraagt ze. Ach, waarom niet denk ik. ‘’Si, porfa.’’ En mijn eten werd afgemaakt met een salade van rode ui en koriander. Daar liep ik dan met mijn bordje tussen alleen maar Bolivianen naar een vrije plek aan de tafel toe. Inmiddels voelde ik al wat ogen branden en zag ik al wat mensen giechelend naar mij kijken. Er zit een klein meisje naast me die spontaan haar eetlust verliest en mij alleen maar aan kon staren. Dit is misschien wel het mooiste aan Bolivia, de lieve mensen die nagenoeg nog nooit toeristen hebben gezien. Een echte ontmoeting met elkaar waar zij vol bewondering naar mijn blonde haren kijken en ik vol bewondering terug om hun puurheid…
Het ooit zo rijke Potosí
Dat Bolivia vandaag de dag het armste land van Zuid-Amerika is, is niet zo verwonderlijk als je naar de geschiedenis van het land kijkt. Door de vele grondstoffen die het land bezit, zijn ze vaak onderdrukt geweest. Daardoor zijn ze veel grondstoffen en grondgebied verloren aan onderdrukkers en buurlanden. De mijnstad Potosí is hiervan een groot voorbeeld. Toen de Spanjaarden het zilver in de Cerro Rico in Potosí hadden ontdekt, werd daar flink gebruik van gemaakt. Alles werd geëxporteerd naar Europa en tijdens de onafhankelijkheid van het land was Potosí zo goed als uitgeput. Tegenwoordig is Potosí, door plunderingen en het instorten van de tin- en zilverprijzen, een stad waar mensen onder erbarmelijke omstandigheden proberen hun inkomen bij elkaar te schrapen in uitgeputte mijnen. Onze gids, een voormalige mijnwerker, nam ons mee in een typische dag van de mijnwerkers. In de vroege ochtend vertrekken ze met een grote zak cocabladeren, een fles 96% alcohol en wat dynamiet naar hun werk. Geen idee hebbend hoe laat ze die dag weer thuis zullen zijn, zo lang het werk maar af is. Op de hoek van de straat zag ik een aantal jongens van 12-14 jaar staan. Ze stonden te wachten op een baas die ze werk kon geven in de mijnen. Ik vraag mezelf op dat moment af of er dan echt geen andere werkmogelijkheid is voor deze jongens. Waarom kies je ervoor om je leven lang in de mijn te werken, wetend dat je er hoogstwaarschijnlijk ook je laatste adem uit zult blazen? Dan moet er of geen andere werkgelegenheid zijn, of je het moet goed verdienen. Dat laatste is het op dit moment zeker niet meer…..
Altiplano: De zoutvlakte van Uyuni
‘’Alles goed opschrijven anders vergeet je het!’’, denk ik bij mezelf als we in jeeps de zoutvlakte van Uyuni op rijden. Inmiddels zitten we al op 3600 m en we zullen de komende dagen nog verder gaan stijgen naar bijna 5000 m. Ondanks mijn vele reizen wordt dit toch de eerste keer boven de 4000 m slapen, stiekem wel spannend. Het klinkt misschien cliché, maar de zoutvlakte is echt nóg mooier dan ik mij had voorgesteld! De eindeloze witte zoutkorrels die een GEWELDIG beeld vormen samen met de blauwe luchten. En dan is daar ineens een zwart eiland vol met cactussen, Incahuasi, middenin die witte eindeloosheid. Het spiegelende water op de zoutvlakte tijdens de zonsondergang maakt deze eerste dag op de boliviavolledig af.
De volgende twee dagen bieden, net als de gehele reis, weer een wereld van verschil. De eerste flamingo die we zagen, die moederziel alleen in een groot meer zat, werd vanaf elke kant gefotografeerd. Niet wetende dat we er die dag nog honderden tegen zouden komen.. Ook vicuñas werden gespot, Viscacha’s, Nandoes en zelfs een vos. Hoe deze dieren zich kunnen redden zo hoog, vind ik bewonderingswaardig.
Op de derde dag sluiten we niet alleen deze onvergetelijke tocht op de Altiplano af, maar laten we ook het geweldige Bolivia achter ons en gaan we de grens over bij Chili. Maar eerst nog een frisse duik in de thermale baden!
Het unieke van Noord-Chili
Uiteraard gaan de Chilenen bij de grens nét met lunchpauze, wat resulteert in 2 uur wachten op de grens tussen Bolivia en Chili in de middle of nowhere. De grensovergang is heel klein en als de lunchtijd eenmaal voorbij is, zijn we ook zo weer op een prachtig geasfalteerde weg aan het dalen richting San Pedro de Atacama. Ik kijk om mij heen en zie een enorm groot verschil met Bolivia. In tegenstelling tot Bolivia als het armste land van Zuid-Amerika, geldt Chili als het meest ontwikkelde en meest welvarende land van Zuid-Amerika. Het beeld van een welvarend land verandert ook niet als we in San Pedro de Atacama aankomen. Het is een oase vergeleken met de Altiplano, vol restaurantjes, excursies en leuke winkeltjes. Iets wat je niet zou verwachten op de droogste plek ter wereld! Met een fietstocht door de maanvallei en de mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien, sluit ik deze fantastische reis af. In het vliegtuig bedenk ik mij wat ik allemaal heb gezien en meegemaakt en 1 ding weet ik zeker, dit is een reis die ik nooit zal vergeten……..
- Deel deze pagina
