Menu
Reisverslag van een van onze reisbegeleiders
Actieve rondreis langs Tibetaanse bergen en kloosters
Het zijn de mensen in Tibet. Met hun gebedsmolens in de ene hand en hun mala in de andere, lopen ze dagelijks onverstoorbaar hun kora (of rondgang) om de Jokhang, de Potala en overal elders in Tibet. Daarbij hoor je ze hun mantras prevelen. Met wat oogcontact en een los woordje tibetaans ontstaat een non-verbaal gesprek. Ik ben welkom hier.
Het ontroert me om te zien met hoeveel rust en liefde ze hun kora telkens weer lopen, steeds meer ingeklemd tussen Chinese moderne gebouwen, asfalt en economische bedrijvigheid. Waarvoor lopen zij daar? Wat gaat er in hen om?
Ik ontdek een binnenplaatsje bij een afgelegen tempeltje in Lhasa. Honderd oudere Tibetanen zitten te wachten op de komst van een belangrijke Rinpoche. Op geïmproviseerde zitjes, met kannen yak-boterthee. Vrolijke gesprekken hoor ik. Gebedsmolens draaien overal. Vele uren wachten ze met elkaar op de komst van deze 'heilige'. En ik ook. Iemand pakt mijn hand en ik word naar voren gebracht om dit mee te mogen maken.
Het Samye-klooster bereiken we met een oversteek op een logge werkschuit over de Yarlung-rivier. Opgebouwd in de vorm van een mandala liggen kleine tempeltjes rondom het eerste tibetaans-boeddhistische klooster in Tibet. Ik dwaal door de bloementuintjes en langs de kleurige altaren met flakkerende boterlampen. Zit een tijd op het stoepje van ons guesthouse en kijk naar de bedrijvigheid van de monniken en de pelgrims die hier hun rituelen uitvoeren.
Het zijn de bergen in Tibet. Ontzagwekkend hoog en zó wit tegen de inktblauwe lucht. Ik word heel klein en stil terwijl onze bus door het landschap klimt naar een pas met gebedsvlaggetjes. De bergen zijn heilig voor de Tibetanen en hebben dezelfde intensiteit. Je kunt niet om ze heen. We duiken weer de diepte in naar de grens met Nepal en ik voel me een beetje verdrietig. Ontmoet ik ze volgend jaar weer?
