Laten we dromen met reisbegeleidster Marion Roest

Het coronavirus houdt ons allemaal in z'n greep. De meeste deuren zijn gesloten, het wekelijkse bezoek aan ouders wordt opgeschort, je kunt niet meer knuffelen met je kleinkinderen, feesten en evenementen lijken nog zo ver weg. En reizen, wanneer zullen we weer op pad kunnen?

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, wat mis ik het reizen met jullie!

De laatste reis eindigde in een rollercoaster. Hoewel het coronavirus elders al ernstige proporties aannam, bleef het in Midden-Amerika nog rustig. Tot 11 maart, toen werd het menens. Steeds meer landen begonnen de regels aan te scherpen tot er plotseling rigoureuze besluiten werden genomen om grenzen te sluiten. Nabije landen volgden vrij vlot hetzelfde voorbeeld. Het leek alsof we de trein vooruit rende die ons steeds probeerde in te halen. Op de grens van Guatemala naar Mexico kwamen we tot een gelijke stand. Het was erop of eronder. Rennend staken we de grens van Guatemala over en twee minuten voor sluiting kwamen we aan bij de Mexicaanse grens. Ongelooflijk. Blijdschap en tranen. Trots hoe we dit als team gedaan hadden. Via Mexico reden we vervolgens naar Cancún, vanwaar we uiteindelijk terug naar Nederland vlogen. Daar kwam de trein tot stilstand. We zijn thuis.

Dankbaar en blij dat we terug zijn bij familie en geliefden in deze toch wel rare en onzekere tijd. Want uiteindelijk is thuis toch wel de fijnste plek voor een quarantaine. Maar ja, daar zitten we dan. Inmiddels al menig week later. Wat doe je in al die tijd? Reizen zit er voorlopig niet in en reizen voorbereiden heeft ook niet zo veel nut als je niet weet wat er gaat komen. Normaal gesproken als ik tussen de reizen door in Nederland verblijf, ben ik óf reizen aan het voorbereiden óf reizen aan het herbeleven. Foto’s uitzoeken is daarvan een goed voorbeeld. Evenals het schrijven van een boek. Zodoende heb ik ook nu mijn pen weer opgepakt voor het vervolg van mijn tweede reisboek.

Al schrijvend droom ik weg naar die onbeschrijflijk mooie sterrenhemel in de woestijn. De eenvoud. De rust. Het romantisch dineren op een klapstoel met een hoofdlamp op. De hyena’s die op een afstandje toe staan te kijken. De goede gesprekken bij het kampvuur. Ik voel het verdriet en de kracht als ik terug denk aan dat ene verhaal wat je me destijds vertelde. Ik schiet in de lach bij de gedachte van de koektrommel die steeds naar voren kwam als er weer eens ‘een situatie’ was in Afrika. Ik gniffel om de hoofden die omdraaiden tijdens de kerstmis, toen wij Nederlanders massaal de verkeerde tekst van Stille Nacht inzette. Och en je had mijn gezicht moeten zien, toen ons tentenkamp door een plaatselijke tornado ineens weg was. De gedachten borduren nog even voort in mijn hoofd en ik schrijf rustig verder.

Latijns-Amerika, nog zo’n schitterend continent met prachtige reizen. Die uitzichten in Patagonië, adembenemend. De hoogvlakte in Bolivia, onbeschrijflijk. En dan die stranden in Costa Rica, wat een paradijsjes! Piñata’s maken met kinderen met het syndroom van Down, massages door blinden en koken bij mensen thuis. Fantastische initiatieven om zo een steentje bij te dragen aan de maatschappij. Mijn gedachten gaan verder. Walvissen spotten in Puerto Madryn. Havaianas shoppen met de hele groep. Die keer dat we ’s nachts met volle maan over de zoutvlakte reden om te ontsnappen aan de stakingen. Dat moment dat we plotseling oog in oog stonden met een poema in Torres del Paine. Wat mogen we ons prijzen dat we zulke bijzondere dingen mogen meemaken

Mijn tweede boek vol met reisverhalen is zojuist gedrukt en het derde boek staat in de startblokken. Ik schrijf over de hoogtepunten, maar ook over de dieptepunten. Over de bijzondere mensen die we ontmoeten en over de fantastische dingen die we beleven. Want zeg nou zelf: reizen verrijkt. Het gaat niet allemaal over rozen en het is ook zeker niet overal maneschijn geweest. Verhalen over burgeroorlog, ongelijkheid en natuurrampen passeren ook de revue. Maar de inzichten die deze ons geven, afgewisseld met al die mooie dingen die het land te bieden heeft, dát maakt dat we de wereld leren kennen. Het maakt me nieuwsgierig naar meer.

Laten we dromen, herbeleven en mooie dingen koesteren. Lieve allemaal, doe voorzichtig en blijf gezond. Zodra het kan verwelkom ik jullie met alle liefde weer ergens op deze mooie wereld.

Liefs Marion